Shirley Villavicencio Pizango (°1988, Lima, Peru) woont en werkt in Gent. Haar schilderijen lijken te balanceren op de grens tussen tekenen en schilderen. Eerst tekent ze met acrylverf de contouren van haar onderwerp (overwegend portretten of stillevens), om die daarna snel maar trefzeker met het penseel te laten vibreren in levendige kleuren. Het schilderen met acrylverf laat haar toe op een snelle, intuïtieve manier te schilderen. Sommige delen van haar schilderijen ogen onaf en als er al een perspectief is, dan is het verstoord. Haar stijl is zeer herkenbaar; je voelt er een nauwe verwantschap met Matisse en Picasso in, met wie ze ‘een quasi permanente dialogue intérieur aangaat’.

De krachtige portretten van Villavicencio Pizango worden geschilderd naar levend model of op basis van analoge foto’s. De kunstenaar portretteert vaak zichzelf, maar ook haar vrienden en familieleden, met wie ze een persoonlijke, soms intieme relatie heeft. De portretten zijn geen exacte voorstelling van haar modellen, maar eerder een persoonlijke interpretatie, waarin ze haar gedachten en gevoelens kwijt kan.

Villavicencio Pizango heeft een sterke interesse voor het anders-zijn. In die zin is haar werk zeer inclusief en divers te noemen. Ze beeldt vrouwen af als trotse, zelfbewuste mensen, wars van sensualisme of exotisme. Ze vermijdt de nadruk op de persoonlijke achtergrond van de geportretteerde te leggen en komt zo tot een vanzelfsprekende vorm van diversiteit.
Shirley Villavicencio Pizango is Peruviaans, maar verblijft inmiddels al bijna de helft van haar leven in België. In haar werk reserveert ze een prominente plek voor mensen van kleur. Zij staan op de voorgrond en kijken de toeschouwer in de ogen. Ondanks haar jarenlange verblijf in België heeft de kunstenaar een heel sterke band met Peru. Anderzijds onderging ze ook een invloed van de westerse kunstgeschiedenis. Haar identiteit zit tussen twee culturen in.

Wat meteen opvalt in haar portretten, zijn de witte lippen. Toen Villavicencio Pizango zestien jaar geleden in België arriveerde, sprak ze Nederlands noch Engels, en aangezien de kennis van het Spaans bij onze bevolking eerder beperkt is, voelde ze zich in zekere zin taalloos. De lippen van haar geportretteerden vult ze bijgevolg niet in; die blijven als het ware leeg.

De titels van haar schilderijen wijzen erop dat haar werk minder lichtvoetig is dan je op het eerste gezicht zou denken. Achter het vrolijke oppervlak schuilt vaak een aura van melancholie. Zoals Bart Cassiman schrijft: ‘Niettegenstaande het kleurrijk palet zijn dit geen vrolijke schilderijen. Ook al stralen ze een verraderlijke onbevangenheid uit die onnavolgbaar is en menigeen op het verkeerde been zet.’¹

In haar atelier omringt Villavicencio Pizango zich met allerlei objecten zoals curiosa, textiel, etnische maskers (die ze verzamelt), terracotta vazen, rotan meubels, bloemen en planten. Deze elementen vormen de basis voor stillevens, die ook als zelfportretten beschouwd kunnen worden. Ze schetsen een beeld van de kunstenaar en haar identiteit, die een soort cross-over vormt tussen Zuid-Amerika en België.